روزی که میخواست برود میگفت : حالا که من بودم و رساندمت اگر من نمیبودم و کلاست دیرمیشد چه کارمیکردی؟
من: خب قطعادیرمیشد و تیچرنمره کم میکرد (بااخمی که درچهره ام بود.) . دیگر خدافظی نکردم و دررابستم ورفتم.
وقتی از کلاس برگشتم دیدم که سرش شلوغ است و پروازش ساعت 4 است اما دوونیم به دنبالش می امدند تاباتشریفات (تمام وکمال ) ببرندَش.وقتی میخواست برود انگار همه ان بدخُلقی های من را فراموش کرده بود. فراموش کرده بودکه بی احترامی کرده بودم. میدانید ان مرد ، پدرم بود. دلش نمی امد حتی بخاطربدخلقی هایم مرا دعوا کند یاحتی چیزی بگوید. مسافرتش 5 روز طول کشید . روز 5 اُم همه چی رادوباره خراب کردم. گفته بود که چیزی نفروشم(هواپیمانگیرم)که دست کم 2850000 تومان ضرررکردیم . کم مانده بود سکته کنم. ساعت 4 برگشت . باخودش قوَتوُ اورده بود ازهمان هایی که من دوسداشتم وگفته بودم که بیاور . داشتیم غذامیخوردیم . خاله ام گفت : چراسایلنتی؟ من: گند خودرا زده ام. دیگر حرفی نیس که خواسته باشم بزنم. سفره راجمع کردیم . دانه های اشکم گوله گوله می افتادند.موضوع را با بغضی که در جسم و روحم بود توضیح دادم. پدر : چراآخر گریه میکنی. این برایت تجربه میشود که حواست به همه چیز جمع باشد . توباید به حرف من گوش میکردی.فکرمیکنی که من نمیدانم که تومیتوانی . چرامیدانم. خوبش راهم میدانم.حالا اشکالی ندارد سه روز بکوب کارمیکنیم تا تمام ان ضرر را جبران کنیم. حالا اگر میخواهی تنها دخترمن باشی دیگر گریه نکن .چون من خیلی ناراحت میشوم.
بیشترافراد خانواده ام هم بخاطر من ناراحت بودن. خلاصه ان روز را باگریه ها و هق هق هایم براهالی خانه مان مرگ کردم.
+این اندراحوالات مربوط به دو سال پیشه
